پروفسور کامبیز بدیع

عنوان: امکان، ادغام و ادراک: سیری در باب منطق بازشناسی

https://scholar.google.com/citations?user=9naXjZAAAAAJ&hl=en

https://www.itrc.ac.ir/people/%DA%A9%D8%A7%D9%85%D8%A8%DB%8C%D8%B2-%D8%A8%D8%AF%DB%8C%D8%B9

ایمیل: k_badie@itrc.ac.ir

نکته کلیدی مشترک در تمامی رویکردها به بازشناسی الگوهای ترکیبی ( الگوهای متشکل از چند طبقه)، این است که ابتدا برخی اجزای پایه ای/ اصلی می باید شناسایی شده تا سپس بر پایه آن فرآیند طبقه بندی با هدف تعیین مناسبترین طبقات تحقق یابد. مساله اصلی در چنین رویکردهایی، باور آن ها بر حضور یک تکنیک پیش پردازشی خوش ساخت است که بتواند گونه های اجزای یاد شده را بطرز واحد و بدون هیچ نیاز به طرح بازه ای از امکانات تعیین نماید. معذالک، این باور می تواند به نوعی تورش ( سوگیری) در خصوص فرآیند بازشناسی، بویژه در مواردی که اجزای الگو در حد کافی کژدیس/ معوج هستند، بیانجامد. با در نظر گرفتن این نکته، این پرسش مطرح می شود که چگونه می توان بازه امکانات را برای اجزای یک الگوی ترکیبی تعیین نمود. واقعیت این است که این بازه اساساً می باید بر پایه صور گوناگونی که یک جزء پایه ای/ اصلی در قبال طبقات گوناگون برخوردار است، بنا نهاده شود. بطور مثال، در مقوله بازشناسی اشکال، ایده پایه ای این است که اجزاء متعلق به رسته های مختلف یک شکل با خواص ساختاری ویژه، به گونه ای که از توان ارضاء روابط معنادار فی مابین برخوردار باشند، قرار می گیرند. با توجه به این نکته، همراه با حضور یک شکل، این امکان برای هرجزء و نیز روابط میان اجزای همسایه وجود دارد که به بازه ای از طبقات تعلق پذیر باشند. بدیهی است که، به برخی ملاحظات ریاضی، که توانایی سنجش چنین درجه امکانی را، هم برای اجزاء و هم برای روابط فی مابین دارا باشند، نیاز داریم. بدین منوال، الگوی یک شکل را می توان در قالب مجموعه ای از بردارهای ویژگی که از ترکیبی از اطلاعات مرتبط با درجات امکان متوسط برای اجزاء معنادار و روابط معنادار فی مابین تشکیل یافته اند، بازنمایی نمود. با لحاظ کردن این �